با هر خصلت و رفتاری نباید کنار بیایم!

بواسطه‌ی تخصصم، با مراجعینی سروکار دارم که طرف مقابلشون، مدام در حال شکایت کردن از اوضاع و شرایط بد رابطه و خصلت‌ها و اخلاق‌های بد و آزاردهنده‌ی طرف مقابلشون هستن. ولی هیچوقت به این فکر نمیکنن که خودشون چه ایراداتی دارن؟! و کجای کار دارن اشتباه میکنن و خودشون رو در معرض آسیب قرار میدن؟! به این دقت نمیکنن که درسته که طرف مقابلشون ویژگی‌های بدی داره اما خودشون هم رفتار جرأت‌مندانه بلد نیستن. مهارت گفتگو کردن و اینکه با چه کلمه‌ها و جمله‌هایی ایراد طرف رو بهش بگن رو نمیدونن!!
اینکه میگن اطرافیانتون رو همونطوری که هستن بپذیرین، به این معنی نیست که با هر خصلت بد، بدرفتاری و آسیبی کنار بیاین. چون اگه کسی خصلت بدی داره که واقعا آزاردهنده‌ست، بطور مثال طرف استقلال فکری نداره و این و اون براش تصمیم میگیرن، یا آدم مسئولیت‌پذیری نیست، با کنترل‌گری، آزادی عمل رو از شما گرفته یا اصلا ثبات توی زندگیش نداره و...، و شما هربار بهش تذکر بدین و اعتراض کنین ولی هیچ تغییری توی رفتارش ایجاد نکنه و این روند همچنان ادامه داشته باشه، به یه جایی میرسه که طرف برای شما حتی تَره هم خُرد نمیکنه! اینجور افراد متوجه نیستن که گاهی جوری از طرف انتقاد میکنن که طرف مقابل وارد فاز دفاعی، لجبازی، تلافی‌جویانه و حتی تهاجمی میشه. بزرگترین کمکی که می‌تونیم به خودمون بکنیم اینه که هم رفتار جرأت‌مندانه رو یاد بگیریم و هم یاد بگیریم با بیان احساسات، شخصیت کسی رو تخریب نکنیم و زیر سؤال نبریم. در عین حال که مجبور به ادامه‌ی رابطه‌ای نیستیم که داره بهمون آسیب میزنه، نه لازمه برای اینکه مورد پذیرش واقع بشیم، مدام کوتاه بیایم و هیچی نگیم و نه لازمه کسی رو مجبور کنیم شبیه چیزی بشه که ما میخوایم. یا همدیگرو بپذیریم و ایرادات همدیگرو درک کنیم، یا مسیرمون رو از همدیگه جدا کنیم.