تا کی با اطرافیانم بجنگم...؟

بعنوان یک رواندرمانگر، آدم‌های زیادی رو میبینم که برای اینکه شرایط زندگیشون رو بهتر کنن، میخوان عوامل بیرونی رو کنترل کنن!
در حالیکه این درست نیست؛
ما زمانی میتونیم شرایط بهتری رو توی زندگی تجربه کنیم که بجای جنگیدن برای تغییر بعضی از اتفاقات بيرونی که از کنترل ما خارج هستن، برای تغییر خودمون تلاش کنیم! بطور مثال، از اینکه دیگران رو باعث و بانی رنج‌هامون بدونیم. دست برداریم. بجای اینکه والدینمونو تغییر بدیم تا به حریم شخصی ما احترام بذارن، بپذیریم طرز فکر اونا با ما متفاوته و بجاش یاد بگیریم براشون حدومرز تعیین کنیم. بجای اینکه تلاش کنیم اخلاق‌های بد پارتنر یا همسرمون رو تغییر بدیم، یاد بگیریم باهاش رفتار جرأت‌مندانه و قاطعانه داشته باشیم. همه‌ی اینا هم مستلزم اینه که تواناییمون رو توی حل مسئله‌ بالاتر ببریم، سعی کنیم مسائل رو بهتر بفهمیم و برای حلشون راه‌حل پیدا کنیم! دنبال این نباشیم که معجزه‌ای اتفاق بیفته تا مشکلاتمون حل بشن و آدم‌های دورمون عوض بشن. ما وقتی تمرکزمون رو بذاریم روی زندگی خودمون، شاید به همه‌ی چیزهایی که میخوایم نرسیم اما حداقل تنش‌های زندگیمون کمتر میشه. اونوقت بعد مدتی میبینیم چیزهای زیادی تغییر کرده! شاید نتونیم دنیای بيرونی رو متحول کنیم ولی همینکه درون رو تغییر بدیم، تأثیرش رو روی محیط بیرونی هم میبینیم.