اگه اول مسیری هستی که فهمیدی برای تو ساخته نشده، قبل از اینکه دچار حسرت و افسوس بشی، رها کن؛ چون گاهی نجات، خوشبختی و پیدا کردن مسیر درست در رها کردنه!
گاهی وقت‌ها، تلاش و دویدن در مسیری که از اولش هم برای ما ساخته نشده، درست مثل دویدن روی تردمیله که هرچقدر انرژی صرف میکنی ولی هیچوقت نمیرسی که نمیرسی!
مثل جنگیدن برای کسی یا چیزی که بعد سال‌ها میفهمی، هیچوقت قرار نبوده قسمت تو بشه و این تلاش فقط فرصت‌های بهتر رو ازت گرفته!
یا فرض کن آدمی رو بزور توی زندگیت نگهداری که بیشتر از اینکه حالت باهاش خوب باشه و به آرامش برسی، فقط خسته و فرسوده‌ات کرده!
یا با تصور اینکه داشتن زندگی خوب در گرو راضی نگهداشتن دیگرانه، عمرت رو صرف این کنی تا از کسانی تأیید بگیری که براشون اولویت نیستی!
بخاطر همین، اگه اول مسیری هستی که فهمیدی برای تو ساخته نشده، قبل از اینکه دچار حسرت و افسوس بشی، رها کن؛ چون گاهی نجات، خوشبختی و پیدا کردن مسیر درست در رها کردنه!
نذار دیر به این نتیجه برسی که رها کردن، همیشه شکست خوردن نیست!
گاهی تنها راه، نجات دادنه خودته.