متأسفانه توی خیلی از روابط بدقلقی کردن، بهانهگیری کردن و ایراد گرفتن پارتنر یا همسر رو میذارن به حساب اذیت و آزار و عدم درک اون شخص! در حالیکه این شیوهها، درسته که شیوههای مناسبی نیست ولی پیامش هم لجبازی و دشمنی نیست؛ پیامش فقط یک چیزه! به من توجه کن.
تابحال بچههای کوچک رو دیدین که علیرغم اینکه مادرشون ازشون میخواد یه کاری رو نکنن ولی اونا از روی عمد همون کار رو تکرار میکنن؟ قطعا از روی لجبازی نیست که صدای مادر رو درمیارن! در واقع، بچه از این طریق دنبال توجه مادر میگرده! یعنی حتی اگر مادر بهش اخم کنه و دعواش هم کنه، چون داره بهش توجه میکنه، بچه هم همین رو میخواد. عین همین فرایند توی روابط عاطفی هم اتفاق میفته. یعنی وقتی شریک عاطفی یا همسرت، یوقتایی بدقلقی میکنه، به بعضی رفتارهات گیر میده، بهانهگیری میکنه، سریع نزن تو برجکش که باز چت شده؟ باز قرصاتو نخوردی؟ باز پریود شدی؟ نه! باید ببینی نیاز زیربناییش اون لحظه چیه؟ فکر نکن که داره اذیتت میکنه. اون در واقع با بهانهگیری و بدقلقی کردن، داره بطور غیرمستقیم بهت میگه که من از تو توجه میخوام از تو محبت میخوام. تو اینجا نیاز من رو نادیده گرفتی. من اینجا به کمک تو احتیاج داشتم ولی تو نادیده گرفتی و بیمحلی کردی ولی چون نمیتونه از راه درست نیازش رو مطرح کنه از چنین رفتارهایی استفاده میکنه!